bir trafik kazasının ardından yaşanan ve boğazları düğümleyen his.
herşey üniversite kazanıldığı gün başlar. yeni insanlar yeni hayatlar. ilk ders, ilk sıralar...
hocaların biri gelir biri gider.
sonra ilk arkadaşlıklar ilk sohbetler
yarına daha yoğun daha bir şevkle devam eder.
artık o lisede ki ürkeklik gitmiş yerine "ben bir üniversiteliyim" diyebilen biri gelmiştir.
günler ayları, aylar yılları derken;
bir zamanlar girmek için uğraştığımız okuldan şimdide ayrılmak için heycana kapılırız.
hayat işte bu kadar da gariptir.
ilk merhaba dediğin insanlar
ilk diplomaları ile kapıdan çıkar giderler.
yıllar öncesinin hayatları bir okula bağlı insanlar
artık gerçek hayata atılan birer ışıklardır.
geçen zamanlar hep bir anı olarak kalır zihinlerde.
ve bir gün.
gazetenin o dram yüklü sayfaları çevrilir.
bir başlık
ankarada trafik kazası 2 ölü 1 yaralı.
başta dikkat etmezsiniz.
kelimeler kelimeleri kovalarken
o can alıcı isim çıka gelir.
kalırsınız işte orda.
okumak istemezsiniz gerisini.
bir an geçmiş o okul zamanlarınız gelir karşınıza.
ilk merhabalar,
ilk yardımlaşmalar.
o gülümyesen yüz haketmişmidir o gazete sayfasını?
sorarsınız kendi kendinize.
cevabı olmayan soruların sorulması kadar acı ama sorarsınız işte.
o gülen yüzün artık gülmeyeceğini bilmek,
düşünmek bile insana zor gelirken bunu yaşamak çok daha zor olmalı.
bu yollar çok can aldı. şuan aklımın ermeyeceği kadar sayıda can aldı hemde.
yetmedimi? diye haykırsak da.
geri gelicek mi gidenler?
hayır.
seni şimdiden özledi bu dünya özge.
