her zmanaki gibi bir cumartesi sabahdır. biraz bıkkın biraz da şımarıkça bir memnuniyetsizlikle işe gitmektesinizdir. bindiğiniz servis aynı şirkette çalıştığınız ve seneler evvel geçirdiği bir kaza sonrası belden aşağısı tutmayan personeli almak için durur. adamcağızın servise binmesi zaman aldığından etrafınız bir anda öfkeli insanlarla dolar. servisin yolu kapattığından işe geç kaldıklarını söyleyerek bağarıp çağırmaya başlarlar. o an sövmek istersiniz bu hayata. bu zalimliğe , bu anlayışsızlığa ve içimizde bitmeyen bu nefrete.
