sanat kapalı olmalıdır, içinde ona ulaşmanın tutkusunu taşıyanlar erişmelidir sadece, bu film arada kalmış. toplumun yaşadığı vicdan, sanatta farklı ve daha öz anlatılmadır. işte bu film oradan kopuyor kendini topluma adıyor, sonra tabii ki dönüşler yapıyor, ama bütün güzellik aramak sadece görsel şöleni kirletiyor.
john kazanın travmatik etkisi altında kalan hasarları gidermeye çalışırken rhoda dokunuyor ona, elinde rus kozmonotun hikayesiyle. film burada bitiyor, film burada başlıyor.
rhoda dört duvar arasında dört yıl boyunca bu hikaye ile besleniyor. kafasında ki seslere ya teslim olup kaybedecek, ya da onlara aşık olacak. burada anlıyoruz ki aşık oluyor ve film sürüyor.
rus kozmonotun hikayesinin son kısmı ise şöyle bitiyor:
-...gözlerini kapatmış hayallerine dalmış, sonra gözlerini açmış. tiktak sesini değil artık müzik duyuyormuş: http://vimeo.com/46935764
