Sokaklar pek bir sessiz olurdu senden ayrıldığım vakit. Kış saatleri yakalardı sabahı, güller toplardım ceplerimde. Bazen kuyruğa girerdi kelimeler, daha fazla susardım sana. Bazen de tıkırtısız bir uyku için susardım, o ara haykırırdın boğuk boğuk. Merdivenler sıralanırdı kapımdan yukarı, tencerelere doldururdum seni. Bazen bir komsu olurdun benim için, bazen hayalimde ki o son sevgili. Çok özleyince başka şeyler yapardım, Kızınca kızarmazdım veya ağlamazdım mesela. Bir köseye oturup karanlığa hapsedemezdim kendimi. Senin kadar cesur değildim anlayacağin, ben kadar da korkak... Bir düş olurdun tavana hapsedilmiş, tavan gökyüzü olurdu o vakit, gökyüzü sen. Yani diyorum ki:
Ya şimdi geçmişe dönsem; senden öncesine, ya da düşken düşsen gökten yeryüzüne. Yeryüzü kalbim olsa da, ardından dört mevsim sen yağsan...
Sevebilsem umursamazca, seni sevmekten çok; seni sevebilmeyi.
