Tüm bu sorular kafamda çalkalanırken ağır adımlarla ilerliyorum . üzerimdeki kaban ayağımdaki botlar tek tesellimdi artık...
nereye gittiğimi düşünmeden ilerliyorum. tek dostum güneş soluk yüzüyle beni bir nebze olsun ısıtmaya çalışıyor. ufukta bir karartı beliriyor. ne olduğunu kestiremiyorum. yaklaştıkça hayattan soğuyorum , " lütfen o düşündüğüm şey olmasın " diye yalvarıyorum allah' a.
gitgide belirginleşiyor hareketsiz yere uzanmış "düşündüğüm şey". kabulleniyorum yavaş yavaş artık o bir insan cesediydi. yanına gittim dizlerimin üstüne çöküp bir ihtimal belki yaşıyordur diye nabzını kontrol ettim. ama kahrolası kalbi çoktan durmuş , kendini ölümün huzurlu kollarına bırakmıştı bile. bir kaç karış mesafede bir yaka kartı duruyordu.
elime aldım.
