sanırım şöyle bi kısmını paylaşsam adamın tanrısallığı hakkında fikir sahibi olursunuz...
gözlerim dolu esranın yanından uzaklaşıyordum.son kez dönüp bakmak istedim cesaret edemedim bakmaya.
o an gök üstüme çökse yanar dağların lavları içine atsalar kırık cam parçalarını boğazıma yerleştirselerdi.
o an azrail gözükseydi bana o an sonsuz cehenneme hapsedilseydim o ah yıldırımlar düşşseydi vücuduma araba çarpsaydı sebepsiz bi yerden düşseeydim betonlara kayalıklara da o acıyı yaşamasaydım.
nefes alamıyordum adımlarımı hızlandırdım sonra biraz daha ve biraz daha ağlıyordum kalbim çok hızlı çarpıyor sık nefes alıp veriyordum yıllardır paketlerce içmiş olduğum sigara ben burdayım dercesine nefes alırken ki hırıltıyla kendisini hatırlatıyordu.
ve koşmaya başladım hiç durmadan koşmaya başladım ağlıyordum insanlar arasından kalabalıktan kimseye çarpmadan koşmaya başladım cidden yok olmuştum öyle ki koşarken yorulmuyordum uzaklaşmak istiyordum metrelerce uzaklaşsam sanki sol gügös altındaki gönül unutucakmışcasına anıları.
hiç durmadan daikalarca koştum nereye gittiğimi bilmiyordum kadıköyü bile tanımıyordum.
