kıskandırır. en azından şahsımı kıskandırır. o kadar özeniyorum ki böyle insanlara. yaşadığım hiçbir şeyi tam olarak hatırlayamıyorum. biri bir şey sorduğu zaman mutlaka bi duraksıyorum. çoğu zaman da o duraksamalardan sonuç alamıyorum.
düşünüyorum bazen, acaba biliçaltım hatırlamak istemediğim olayları mı siliyor diye. ama yok. en mutlu olduğum anları bile hatırlamıyorum bazen.
burda başlıklar var. unutamadığınız çocukluk anıları, ya da yazarların fakirlik anıları vs vs diye. düşünüyorum ve hiçbir şey gelmiyor aklıma. yani o kadar canım sıkılıyor ki, fakirlik anımı yazabilsem hiç olmazsa diyorum.* biz de zorluk çektik çünkü ailecek. ama yok hatırlayamıyorum.
hastalık olduğunu düşünmeye başladım artık. dersler konusunda bi sıkıntım yok, çalıştığım şeyleri yıllarca unutmuyorum ama gel gör ki anılar uçup gidiyor.
