biz anneler..önce varlığınızı öğreniyoruz..ya bi test çubuğunda ya da bi doktor kontrolünde..şaşkınlık, korku, sevinç milyonlarca duyguyu o anda yaşıyoruz..dokuz ay tam dokuz ay besliyoruz sizleri kanımızla, canımızla.."ah bi sağlıkla doğsa.." en sevdiğimiz dua oluyor..kıpırdıyosunuz içimizde..sabırsızlanıyoruz.."ah bi doğsa da o beni tekmeleyen ayakları yesem.." diyoruz..bitiyo dokuz ay..nası müthiş bi kavuşma..hep şükür hali..sonra gecelerce başınızda bekliyoruz..siz uyusanız da bekliyoruz..olur ya, ya nefessiz kalırsanız uykunuzda! allah korusun! zevkle, şevkle bekliyoruz.."amaaan sağlıklı olsun da varsın ben uykusuz kalayım.." diyoruz.."ah" diyoruz "bi anne dese!" sonra büyüyosunuz biraz..ilk adımlarınız geliyor.."ah yürüyo!" daha da büyüyosunuz..yürümeyi bırak koşmaya başlıyosunuz..
sonra bi sabah uyanıyoruz..biz anneler kahvaltı hazırlıyoruz ailemize..siz kapıdan çıkarken gülümsüyoruz..aklımıza sizi öğrendiğimiz an geliyor, dokuz ay geliyor, doğumunuz geliyor, ilk dişiniz, ilk yürüyüşünüz, ilk anne deyişiniz, o bitmicek sandığımız uykusuz gecelerimiz geliyor..gülümsüyoruz.."ah yavrum büyüdü de ekmek almaya bile gidiyo.." diyoruz......
sonrası karanlık..sonrası yok..sonrası kopkoyu bi karanlık.....
