tanrı'nın gözünde mahiyeti nedir bilemiyorum, ama vicdan babında işe yaradığı kesin.
küçükken pazarları babamla ya da babaannemle kiliseye giderdik. ben çok sıkılırdım aslında, ama bir ruhani havaya sığınmanın verdiği gerekli ya da gereksiz huzur olurdu etrafta. büyüyünce ayinlere gitmez oldum, ama küçüklüğümden kalma maneviyatla galiba, bir kaç kez günak çıkarmaya gittim. kimseye anlatamadığım, kimseyle paylaşamadığım günahlarımdan söz ettim o küçücük dolapta. sanki tanrı'nın elçisi değil de kankam varmış gibi karşımda. dediğim gibi tanrı affeder mi falan bilmem de, ben bir nebze olsun hafifledim. islam'daki tövbenin de aynı iç ferahlığını sağladığını düşünüyorum. öbür dünyaya dokunmasa da burayı biraz daha yaşanır kılabiliyor.
