H3n2 virusunun bim posetiyle bana bulaşması sonucu tam 8 gün yatakta kaldım.
Arada çıkıyordum.
Tylolhot ictim yok geçmiyor limonlu çay yok ballı çay yok terliyorum yok.
Gecelerden biriydi...
Yatagimda uzaniyorum.
Kalın giyinmisim ama usuyorum.
Bilmiyorum yani atesim 39-40 civari ama sirtimda bir usume vardı.
Yorgani iyice sardim usuyorum.
Gece 3-4 gibi uyandım.
Yorganim yok.
Nasıl tarif ediyim yan yatmistim. Omuz üzerine.
Ben de bir şey var hangi pozisyonda uyursam öyle uyanirim.
Ama o gece öyle olmadı.
Maximum işareti gibi uyandım.
Amator cin ali resmi gibi.
Eller açık ayaklar açık bildigin x harfi gibiyim.
Ve dua ediyorum.
Bilincim yerinde ismimi hatırlıyorum.
Hayatını kaybetmis aşık olduğum kızı da hatirliyorum.
Üstüne sehadet getiriyorum durmadan.
Sakasiz şunları soyledigimi hatirliyorum:
"allah'im bana yardım et."
"allah'im kurbanin olayım iyilestir beni ölmek istemiyorum."
Bunlari sürekli robot gibi söylüyorum.
Ama kipirdamiyorum korkuyorum.
Derken zaman geçiyor.
Sabah ezanı okundu.
O ezan.sesiyle yataktan ciktim.
Gittim abdest aldım.
Yüzüm sapsari yüzüm düşmüş.
Sabah namazini kıldım.
Sonra yatağa döndüm.
Bir şeyim yok gibiydi sanki.
Hemencecik uykuya daldım.
Rüyada saçma şeyler görüyorum.
Sabah 8,30-9 gibi uyandım.
Işte hayatimin en kötü anları.
icimde seytan vardı sanki.
Bana bu dunyayi benim yarattığımi söyleyen bir his vardı.
Başımı vuruyorum saçımı çekiyorum yok.
O his sanki haşa allah'a şirk kosmami istiyordu.
üzerimi çıkardım soyundum değişen bir şey yok.
nefes alma sayım artıyor.
oksijen bulamıyorum odada.
kafayı yiyordum sanki.
saçımı cekiyorum bağırıyorum ama olmuyor.
en sonunda tekrar üzerimi giydim.
kostum kur'an-i kerim'e sarıldım.
tam kalbimin üzerine koydum.
öyle rahatladım ki dünyanın en huzurlu insaniydim.
ama şöyle bir şey var o hisleri bana yasattiran ya bir cindi ya da seytandi.
