bir petşopta ateşler içinde yatarken görüp eve alıp iyileştirdiğim, büyüttüğüm kedimin artık muhtaç bir yavru değil; güçlü kuvvetli bir delikanlı olduğunu dün akşam anlayabildim nihayet. nasıl mı?
mart ayı içinde bulunmamız nedeniyle her gün vakitli vakitsiz kulağımıza çarpan acayip kedi seslerinin siz de farkındasınızdır. benim oğlum da içgüdülerinin etkisiyle aslında bir apartman çocuğu değil, vahşi doğanın bir parçası olduğunu kavramış olacak ki günlerdir gecelerdir fıldır fıldır dönüyor evin içinde. dün akşam onu alıp apartman bahçesine bıraktım ve birinci katta olmanın verdiği avantajla pencereyi açıp oğlumu seyretmeye koyuldum. ben onun toprağı, çimleri, ağaçları filan koklayıp dışarıya uyum sağlamaya çalışmasını beklerken ne görsem beğenirsiniz?
yandaki apartmanların bahçesinde, yolda, sağda solda tek tük sıralanmış kedilerin arasına bir daldı ki dalış o dalış. sanki o bowling topu, ötekiler lobut. gözüne birini kestiriyor kovalıyor, o kaçınca ötekine yöneliyor, onu kovalıyor. o olmadı öteki, öteki olmadı beriki. mahallenin savunmasız ve neye uğradığını anlayamayan kedileri de oradan oraya kaçışıyor korku içinde. hayır hangisi erkek hangisi dişi onu da bildiği yok, tuttuğunu öpecek o derece gözü dönmüş.
tabii ben katıla katıla gülüyorum pencerede. hayvan nasıl abazan kaldıysa artık...* dış dünyaya karıştığı ilk anda tabiat anayı tanımak yerine hormonlarının esiri olmuş vaziyette deliye döndü. akşamları şöyle bir iki saat dışarı bırakayım hem o normale dönsün hem de mahalleyi saran tehlike geçsin diyorum. yoksa bastığı yeri titreten, koca cüsseli baba kedilerin dahi namusu tehlikede...
edit: küçücükken eceli yenmişti yavrum benim, ama ölümün pençesinden kim kimi alabilmiş ki ben onu alabileyim... dün aniden halsizleşti, kötüleşti, veterinere koşturdum 2 serum bağlandı, olmadı... kaybettim...
