Bazen öyle insanlar çıkar ki karşına, öyle zayıf anlarında yakalarlar ki seni, o şiddetli sarılışları onlarla yaparsın. Tabiki o da karşılık verir sanki yerini o an için dolduruyormuş inancıyla sen zorladıkça zorlayan cinstendir. Yok, ama bilmezki bu ayrıdır. Şimdi yoksun. Uzaktasın... Kulaklarım o her sabah beni uyandırdığın sese muhtaç şimdi. O merakla gittiğim, gördüğüm, yaptığım, ettiğim her yeri her şeyi dinlemeye hazır seni özlüyorum. Uzak değilsin belki ama sana istediğim an uzanamayan ellerimi bir yerlere sığdıramıyorum.
Her şey içimde patlıyor; seviçler, kederler, kaygılar... Kimse yerini tutmuyor. Olmuyor işte; diyeceksin kocaman oldun ne bu çocukça yalnızlık. Bu yalnızlık değil, sensizliğe alışamamanın sitemi her boşlukta beni saran.
Yine de uzaklarda olsan da varlığını bilmek güzel.En azından senin için birseyler yapıyor olmanın gururu ve inancıyla yaşıyorum.
Seni çok seviyorum...
