koridoru temizlemek için bir saate yakın uğraştım. son zeytinyağlı dolmayı da atarken çöp kutusuna üzüldüğümü fark ettim. dört gün annemle baş başa yiyeceğim akşam yemekleri başlamadan bitmişti. nasıl üzülmeyeyim?
ellerim anne eli gibi koktu, deterjan kokusu. geçmedi de bir türlü. iyice sabunladım, ellerim sabunlu halde spor haberlerini izledim. yarım saat sonra yıkadım ellerimi. daha iyiydi şimdi. biraz uzanmak istedim. üstümü başımı değiştirmeden kendimi dağınık yatağın üstüne bir göle düşen yağmur damlası gibi bıraktım.. kısacsık uykuda bile ısrarla gördüğüm rüyalardan birini yaşadım. yine yağmurlu bir gece vakti ve yine uzun bir yolda yürüyorum. belki saatler süren bir yürüyüş bu. ne başlangıcı ne sonu belli olan bir yürüyüş. arkamdan bir takım sesler geliyor. buz mavisi her yan, ardıma bakıyorum hiç tanımadığım insanlar "gel." diyor.
aksi yöne gidiyor ayaklarım. biraz sonra yolun ucunda o nu görüyorum. hani yağmur altında aşık olduğum o gün var ya. işte bu kez aşkı değil de hüzünü görüyorum toprak gözlerinde.
uyanıyorum rüyanın sonunu görmeden. saat akşama yaklaşmış, güneş başka yerlere doğmak üzere. neydi bu gördüğüm diyorum kendi kendime. titreyen telefonla kendime geliyorum..
