yetim derler onlara. Çok eskiden sübyandı adları. Sübyan mektepleri vardı. Ama şimdi kimsesiz çocuklar diyorlar onlara. Kimsesiz olmak. Hiç kimsesiz. Köksüz, köceksiz. Annesiz, babasız ve kardeşsiz. Nereden gelip nereye gittiği belli olmayan yolcular gibi. Birazda yılkı atlarının kaderi. Onların göğsüne yaslanıp ağlayacakları bir anneleri hiç olmadı olmayacak ta. Onlar hiç kimseye naz, kapris yapamayacak. Onlar hastalanınca hiç kimse yavrum demeyecek ve hiçbir kadının gözlerini endişe kaplamayacak ve onlar bu endişeyi hiç görmeyecekler. Onlar ait olma duygusunu bilmeyecek. Onlar paylaşmayı da bilmeyecek. Onlar bir sofranın etrafında bir iftar açmanın hazzını da yaşamayacaklar anne baba ve kardeşleriyle.
