durup dururken ada vapurunda bir "evde kalmış kız manifestosu" yazıyorum. neden böyle bir şey kaleme alma gereği duyduğumu bilmiyorum. bu arada yanımdaki ev hanımı anne-eş prototipi kadını aklımca öteliyor, kendimden hakir görüyorum. zannediyorum ki ben "yazar hanım" pek bir müstesna, pek bir çılgın, pek bir kabiliyetliyim ve hep öyle kalacağım. zannediyorum ki, "öteki kadın" cahil, basit, ortalama. bense aydınlanmışım, farklıyım.
bu arada farkında değilim ki bekarlık manifestomu yazdığım kağıt anne-bebek ürünleri pazarlayan bir firmanın antenini taşıyormuş. kibrimle dalga geçiyor kainat, inceden inceye. görmesini bilene.
"tesadüfler ki tesadüfi değildir..."
az sonra, vapur bostancı iskelesi'ne demir atınca, manifestomu katlayıp cebime koyuyorum. ve düşünmeden edemiyorum: bu hadisede bir alamet mi var acaba benim henüz göremediğim? siyah süt.
