Yorucu ve hüzünlü bir günün ardından sevgiliden ayrılma vakti geldiğinde soğuk bir ankara akşamında arkadaşımla oturup dertleştim biraz canı sıkkındı ne kadar yerine getirebildim bilemiyorum ama onuda otobüsünde bindirdikten sonra üst geçide çıktım çıkarken mendil satan ufak bir çocuk gördüm bu soğuk akşamda ben bile üşürken o mendil satıyordu. Normalde böyle bir şey yapmam ama çocuğu geçtikten sonra geri döndüm mendillerin ne kadar diye sorduğumda 1 lira dedi gülümsedim cebimden bozukluklardan çıkardım verdim ver bir tane diye gülümsedi bu kadar basit miydi bir çocuğu gülümsetmek ? Döndüm giderken köprünün ucunda bu sefer ufak bir kız vardı ona da sordum mendillerin ne kadar diye çünkü ikisi de farklıydı diğer mendil satan çocuklardan sesleri çıkmıyordu belki soğuktan belkide istemedikleri için. Kızdan da bir mendil aldım oda mutlu oldu oda gülümsedi. Diğer insanlar bu kadar ufak şeylerle mutlu olabiliyor. Biz neden mutlu olamıyoruz ufak şeyler ile ?Evime geldim sıcak bir kahve ve sigaram beni kendime getirebildi biraz sanki . Aslında kahvenin ve sigaranın hiç bir etkisi yok o iki çocuğun yüzündeki gülümseme beni kendime getiren. Ufak şeylerle mutlu olmayı öğreniyorum artık. Çünkü mutlu olmak için büyük şeyler bekledikçe mutsuz oluyor insan. Hayatı akışına bıraktım artık önüme ne getireceğini bilmeden beklemek daha kolay sanki. Bir beklenti olduğu zaman ve gelmediğinde insan üzülüyor. Her geçen gün omuzlarımda yük olan karamsarlığımı atıyorum sanki. Üzerimden bu yükü attığımda çok mu geç olacak acaba ? Yada hayat bana ne gösterecek bilemiyorum ama yaşıyorum. Ve yaşamaya devam edeceğim. Ne olursa olsun herkes yaşamaya devam edecek. Alacak nefesin varsa eğer bu dünyada ne yaparsan yap o nefesi kesemiyorsun. Eğer bir sonraki nefesin son nefesin ise ne yaparsan yap ondan sonra bir nefes daha alamazsın. işte bunun için her nefes aldığında mutlu olmalısın. Ne yaparsan yap mutlu ol ki senin mutsuzluğunu isteyenler mutsuz olsun. Her şeyin ardından sadece gülümse....
