iz bırakanlar unutulmaz derler. Aslında unutulan iz bırakan değil kalan izlerdir gözünün önünde olduğu sürece bir şeyi unutamazsın. Mühim olan o izleri görmemek . Kalan izleri görmemek gene kendi elimizde dünde olanı unutmak aslında çok kolay. inanın ne yaparsak kendi istediğimiz için yapıyoruz. Mutsuz olmak alışılmış bir durum olduğundan dolayı başka biri için kendi canımızı yakıyoruz. Duygusal mazoşist olmuşuz. Zaman akarken yarın yeni bir sevinç bizi beklerken üzülerek bu gelen sevinçleri bir kenara bırakıyoruz. Biraz fırsat verebilsek hayatın sunacağı sevinçlere her şey daha güzel olacak aslında. Uzun bir süre sigara içmeden durduktan sonra yaktığın sigaradan aldığın ilk nefes bile bizi mutlu ediyor farkında değiliz bunun. Yada farkında olmak istemiyoruz. Alışılmış bir mutsuzluk var ortada. Şartlandırılmış koşullandırılmış bir mutsuzluk. Birinin gidişi birinin olmayışı veya benzeri bir durum. Hayat o kadar acımasız ki alıştırmış buna bizi. Aslında öyle değil bunun farkına vardığımızda ya çok geç olmuş oluyor yada her şey bitmiş oluyor. Aslında her başlangıcın bir sonu yoktur. Her sonun bir başlangıcı vardır hayatta. Yaşanacak şeyleri engelleyemeyiz ama sonun başlangıcını getirebiliriz. Hayat bize sonlar getirdikçe nefes alıyorsak eğer başlangıcını getirebilelim ki artık o sıkılsın sonları getirmekte. Başlangıcı getirmekten sıkıldığımızda zaten her şeyin sonu gelmiş demektir aslında. Hangi yara kapanmadı ki kalpte olan yaralar kapanmasın. Ellerimde kollarımda bacaklarımda hep yara izleri var. Bunlara bakarken güle biliyorsam kalbimdeki yaraya baktığımda neden güle miyim ? Gülmek gerekir ne olursa olsun gülümsemek gerekir. Canın yandığında bile gülümseye biliyorsan bir süre sonra canının yandığını bile anlamazsın. Gülümsemek zor değil ancak hiç bir şey gözünden akan bir damla yaştan önemli değil. Hayata karşı gülümse ki ne olursa olsun canın yanmasın. Canının yanmasına değil gülümsemeye alışsın ruhunda bedeninde....
