Çocuklar için zor olan bu dünyada içimdeki çocuk hala ayakta. Bazen onu dışarı vurduğum anlar oluyor. Ne kadar güçlü gözüksem de kırılgan oluyorum bir anda. Dokunsalar ağlayacak duruma geliyorum ama kimse dokunmuyor. Biriken nefretimi kusamıyorum doyasıya. içeride bir yerde gene bir parça kalıyor ve gene birikiyor orada. Tam anlamıyla kusa bilsem belki rahatlaya bilirim sanırım. Ne şiddetle ne sözle çıkartamıyorum içimdeki nefreti. Bazen kendime bazen başkasına zarar veriyorum. Bundan çok mu mutlu oluyorum. Bazen evet bazen hayır. Ama mutlu ettiği de oluyor içimdeki nefretin. Nefreti bile mutluluğa dönüştüre biliyorum. Hayattan neden zevk alamıyorum ki o zaman ? Aslında zevk alıyorum galiba. Gülümsemesi bile zevk veriyor bana. içimdeki nefreti tamamen kustuğum zaman o hep gülümseyecek bunu biliyorum. Ama zaman lazım içimdekileri dökebilmek için. Zaman ne getirecek göreceğiz. içimdeki nefreti kustuğum zaman çok geç olmaz umarım. içimdeki çocuğu sakladığım gibi onuda saklamaya çalışıyorum her şeyden herkes den. Onunla hep çocuk kalmak istiyorum. Hiç büyümemek yaramaz olmak. Belki o zaman yaralarımız az olur...Yaralarımız çocukken düştüğümüzde kanayan dizimiz gibi acısı hemen geçsin istiyorum.
