okuldaydim.
arkadaşlar yemeğe gideceklerini söyledi.
cebimde para var mi diye baktim.
bir kağıt para gördüm hemen cebime attım arkadaslar görmesin de utanmayalim.
biraz cool olmak ister insan.
neyse toparlandi millet.
icimde kötü bir his var ama.
sanki call of duty'de yaralanan ghost reyiz gibiydim.
daldım peşlerine gittik oturduk.
menüye baktim.
baktim herkes değişik değişik şeyler söylüyor.
ben de söyledileri yemeklerin olduğu sayfaya baktim 15 liradan başlıyor.
neyse ben de soyledim.
+ ben de biberoni ile sinisel alayim.( snitzel )
arkadaslarimin kıs kis gülmesinden belliydi ki yanlış telaffuz etmişim.
bekledik pek konuşamıyorum utandım.
yemekler geldi.
bıçak sağ elde miydi solda miydi diye tereddüt yaşadım.
bıçak yere düştü.
tekrar güldüler.
neyse yemeği acemi acemi yedik.
ben lavaboya indim.
geri döndüğümde millet yok.
garsonun yanına gittim.
+ pardon arkadaşlar hesap ödedi mi?
- sizinkinizi ödemediler efenim.
+ benim ne kadar?
- 23 lira efenim.
+ peki al burdan.
- bu beş lira...
ışte kayış koptu.
cebimdeki parayi 50 lira sanmistim.
kimse de yok.
napicam napicam derken yalvar yakar yarın oderim dedim kabul ettiler.
arkadaslik buymus diye anladım.
o günden sonra o sınıfla o kisilerle muhatap olmadım.
