2009' da tek başıma maltepe' ye taşındım. aslında ilk yalnız yaşama deneyimim olacaktı ve çok heyecanlıydım. ilk zamanlarda para yetiştirmekte zorlandım. aslında paraları sıfırlamaya başlamıştım. maaşımın üçte birinden biraz fazlası kiraya geri kalan üçte biri ev harcamalarına diğer üçte birlik kısımdı da sıfırlayınca ay sonunda elimde -300 tl gibi bir para kalıyordu (hadi bakalım maaşımı hesaplayın (bizde böyle, paraları sıfırlayınca elimizde -300 kalıyor:))).
sonra ev ekonomisinin ne olduğunu öğrendim: eve giren para ve evden çıkan paranın nasıl denkleştirileceğinin sırrını çözdüm. mesela elektrik faturaları 1 ay geç ödenince elektrik kesiliyordu su faturaları 4 ay geç ödenince dışarı çıkamıyordun parasızlıktan. kat kat giyineceksin ki kışın daha az doğalgaz faturası gelsin.
mutfağı öğrendim: buzdolabındaki yemekleri arada bir kontrol edeceksin ki sonra küflerle boğuşmayasın. paran kalmadığında elinde kalan son malzemelerle nasıl yemek yaparsın?
ev temizlemeyi öğrendim: hiç üşenmedim 2 haftada bir camları sildim, her cumartesi aksatmadan temizlik yapmaya çalıştım.
artık gerçekten yalnız yaşıyordum ve mutluydum bu yalnızlıkla. herşeyi kontrol etmek zor olsa da özgürlük insana huzur veriyor. akşam eve gelip pöang koltukta ayaklarını uzatarak oturmak gibi bir mutluluk yok sanırım...
sonra hayatıma birisi girdi. zaman zaman benimle yaşamaya başladı. tek başıma yaptığım herşeyi artık bir tık arttırma ihtiyacı hissediyordum. yemek yapıyorsam biraz daha fazla yapıyordum, temizlik yapıyorsam daha fazla özeniyordum. ayrıca bazı yükleri artık hissetmiyordum. mesela artık buzdolabındaki yemekler için daha az endişeleniyordum.
sonra birşeyler oluyor ve eskisi gibi olamıyorsun denir ya. işte sonra birşeyler oldu...
yalnızlık olgusu çok garip. aslında yalnızlığı severim ben ancak artık yalnızlığın ancak yanında birisi olduğunda değerli olduğunu farkettim. yani birisiyle birlikteysen yalnız kalmak çok güzel bir duygu. ancak zorunlu bir yalnızlık içerisindeysen, dostum işte bu çok zor!
artık herşey tersiydi bir bakıma. bir türlü eve gitmek istemezsin, okuldan daha geç çıkmak için türlü türlü deney uydurursun, eve giden yolları uzatırsın.
mesela eve geldin, ışıkları açmazsın ve doğruca yatağa gidersin. yemek çok az yaparsın. kahvaltıyı poğaçayla geçiştirirsin. öyle ki yoğurt bile mayalayamazsın.
evde yaşamak istemezsin artık...
yalnız yaşamak güzel de, biriyle birlikte yaşadıktan sonra yalnızlığa geçiş yapmak zor.
