ayrılmakla bitmiyormuş sevgi. sen görmedikçe daha az aklına gelir ya zaman geçtikçe daha az daha az.. sevgini içine gömdüğünü düşünürsün, hayata devam ettiğini onsuz nefes alabildiğini düşünürsün. zamanın geçtiğini düşünürsün en azından.
ben bugün 2 aydır ayrı olduğum eski sevgilimle görüştüm. gördüğüm an anladım ki meğer o gittiğinde zaman durmuş ve onun gelmesiyle yine devam ediyor. öyle kandırmışım ki kendimi sırf güçlü görünebilmek için. meğer nasıl acizmişim acımı yaşamaktan korkup kendim için o zamanı durdurmuşum. masaya geldiği an saniyeler tekrar başladı. ve sanki o hiç gitmemiş hiç olanları yaşamamışız gibi. her zamanki buluşmalarımızdan yapıyormuşuz gibi hissettim aynı sevgi aynı heyecanla baktım o yüze. özlemiştim çok özlemiştim. görünce tokat gibi çarpıyor insanın suratına özlem. o ses o bakış o gülüş aynıydı her şey son iki ay olmamış da biz aynen devam ediyormuşuz gibiydi. baktıkça doyamıyordum daha fazla ne yapabilirdim ki bakmaktan başka ben onlayken de doyamazdım öpmeye sarılmaya doyamazdım geçirdiğimiz zamanlara doyamazdım. ona doyamazdım ben. o benim için vardı bu dünyada 'ruh eşi' diye bir şey varsa eğer ben bulmuştum onu. benim ruh eşim. kendimde gördüğüm insandı o. elime ayağıma bile baktığımda o gelirdi bi an hani onun olan el ayak ben onundum tamamen kalbimle ruhumla bedenimle. ağlayarak aynaya bakınca başkasını görebilir mi insan? bir insan bir insanla bu kadar bütünleşebilir mi? o bendim sanki ya da ben oydum. ya da o ve ben diye ayrı şeyler yoktu. aynıydık. sadece 'biz' vardı.
hani inanıyoruz ya yukarıda büyük gücün olduğuna. madem ruh eşimi gösterdin bana neden ayırdın diyorum. bana sevmeyi ve sevilmeyi öğretmek için mi? sonrasında şu acıyla bırakmak için mi? neden ? sınav mı bu? neyin sınavı ? hayatım boyunca iyi şeyler yaptım. kötü biri olduğumu düşündüğüm olaylar da oldu evet ama sonra kötü mü yaptım diye sorgulamamın bile aslında iyi biri olduğumu gösterdiğini anladım.
ben kocaman bir kalbimin olduğunu gördüm ve bu kadar sevebildiğim için iyi biri olduğumu gördüm. ve bugün öğrendim ki bir insanı sevebilmek, saf çıkarsız sevebilmek kocaman ve temiz bir kalbin yapabileceği bir şey.
