yine aptal aptal düşüncelere dalmıştım. artık çok düşünmeyecektim de. yavaş yavaş salına salına evime doğru gidiyordum. uzun ve dar sokağın sonunda daha önce birkaç defa geçtiğim caddeye çıktım. kaldırımlarda yine insan seli vardı. hala yağan şu yağmurdan diye düşündüm. düşünmedim, söyledim içimden. bundan sonra evi bulabilirdim. caddenin aşağısına doğru epey yürümem, ikinci ışıklardan sola dönüp geniş bir alana çıkmam gerekiyordu. geniş alana çıktıktan sonra-meydan gibi bir yerdi- iki yüz metre kadar tam karşıdaki parkın sonundaki köhne sokaktaydı kaldığım ev. cadde yolundan karşıya geçtim ışıklara uymayarak. sonra yolum uzasın diye ilerden tekrar karşıya geçtim. beni takip eden biri olsa "ne yapıyor be bu adam." diye söylenirdi kesin. ikinci ışıklara yaklaştığımda trafik artmıştı. trafik lambasının yayalar için yeşile dönmesini bekledim. yanımda yaşlı bir teyze, onun yanında sekiz on kadar irili ufaklı insan. yeşile dönmesiyle aynı anda harekete geçen insanlar telaşla karşıya ulaşma çabasına girdiler. halbuki daha yeni yeşil olmuştu ışık. sayaç 50 saniyeden geriye saymaya başlamıştı. bu acele ne içindi? insanlar neye yetişmeye çalışıyorlardı ben bile hızlı hızlı yürümeme rağmen yetişememişken hiçbir mutluluğa?
yeniden düşünmeye başladığımı görüp kızdım kendime ve birden tekrar o gökyüzünü en iyi yansıtan gözleri görmüştüm. tam karşımdan geldiğim yöne doğru ilerliyordu. beni fark etmemişti. hava böyle koyuya çalmışken koyu mavi, hava güzelken açık maviye dönerdi gözleri. bunun da farkında değildi. belki de benden başka kimse farkında değildi bunun? kıyafetini değiştirmişti. mavi şalı yerine beyaz bir şal atmıştı o narin boynuna. pembe çiçekli gömleğinin yakaları açık mavi hırkasının dışına fışkırmıştı. giydiği her şey çok yakışmıştı ona, kimselere yakışmadığı kadar. daha sabah görmüştüm bu güzel gözleri. ve bugün hiç yapmamış olduğum bir şeyi yapmaya karar vermiştim.
