Caresiz insandir.
En kotusu bu hissi kabul etmemesidir. Hayir, der, benim yanimda annem babam var, su arkadasim var bu kisi var. Onune surekli, kabul etmemek icin bahaneler cikarir.
ama sonra tum bahanelere ragmen kacip kacip odasinda, otobuste, sokakta, surada burada agladikca isin hic de sandigi gibi olmadigini anlar.
kus almaya kalkar kendine, balik almak ister... Elinden gelse komodo ejderi bile besler, o denli yalniz hisseder.
ki her yasta insanin basina gelir. Dunya karanlik bir yerdir sanki.
Sonra bir gun bunu kabullenmek zorunda oldugunu fark eder. Daha kotusu olmasin diye, yalnizligina alisir.
dun gece telefonda birine bunlari ifade etmeye calisirken aglayinca anladim ki, onlari hatirlamak bile can yakici. Iste bu yuzden kimsenin yasamasini istemem ben.
