acı öyle derinden sarsmıştır ki adeta mallaşırsın.. bön bön etrafa bakarsın.. fırtına öncesi sessizlik gibidir.. uykuların kaçar.. acı habire birikip kemirmektedir beynini.. ve ağlayamadıkça çığ büyümektedir..
ve öyle bir an gelir ki artık "ağlama" olgunluğuna gelinmiştir.. sokakta ya da hiç olmadık bir yerde bile olsan, yaş süzülmeye başlar gözlerden.. müsait bir yer ve zamana denk geldiyse şayet * hıçkırıklardan boğulacak gibi olursun.. yastığın emiciliği, odanın sele kapılmasını önlemektedir.. ve hele ki kadınsan, ve psikolojik hassasiyetinin fazlaysa o sıra, sürekli ağlamak istersin.. hiçbir çaresel katkısı olmadığını bile bile.. tek umudun "inşaallah abartıyorumdur, umarım daha sakinleştiğimde o kadar da kahrolunası değilmiş derim" diyebilmektir..
