Hayatın belli bir döneminde gerçekleşen şanssızlıklar silsilesidir. (silsile ne la?)
şöyleki şu sıralar ne ortamlarda, ne facebookta, ne twitter'da, ne de sözlük gibi net ortamında... Hiçbir yerde iplenmiyorum lan. Ruh gibi dolaşıyorum ortalarda. Varlığımla yokluğum belli değil. Belli olan tek şey ruhsal bakımdan formda olmadığım. Ve bu tip şeyleri fazla umursamadığım. Çekerim emaneti sikerim adaleti sonuçta. Kimse twitterlerini favlamasa ya da üçbeş kişi dışında doğum gününü kutlayan bile çıkmasa da başlarım alayına. Açar bi film izler ya da kitap okur kendime gelirim.
Zaten devir olmuş gösteriş devri, herkes bi çıkar peşinde. Herkes uçkurunun peşinde ya am peşindeler ya da erkek. Ortamlar seviyesiz, müzikler boş, her şey gösteriş uğruna. Gösteriş olsun diye ilişki yapmalar, foto çekilmeler, gruplaşmalar bla bla bla...
Bu dönem bana göre değil. Düşüncelerim ya da hayat tarzım "diğer" insanlara uymuyorsa uymasın. "toplum" denilen mekanizma istedi diye robot gibi " toplumun" değişmez kurallarına uyacak değilim.
Kaldı ki çoğu büyük düşünür kendi döneminde sefalet içinde yaşamıştır. (evet burda avuttum kendimi.)
