aşırı normal bir şey, adeta doğanın dengesi.
bu yüzden çocukken niye herkesin bakkal alışverişini yapıyorum ? kapıcı mıyım ? diye sorgulamazdım. çünkü kardeşim büyüyene kadar apartmanda, hatta yan apartmanda da bakkala gidebilecek tek çocuktum. bakkala gitmek için üretilmiş olabilirdim. ben olmasam kaos yaşanırdı. belki mahallenin bakkalı iflas ederdi. düşünmedim.
ama bir gün, okuldan arkadaşımın annesi "aaa niye herkes için bakkala gidiyorsun sen köle isaura mısın ?" demişti. o zaman bir şey diyememiştim ve bu kafama takılmıştı. gerçekten kafama takılmıştı; belki de sırf bu yüzden daha sonrasında bakkala giderken sorun çıkarmış olabilirim. köle isaura yı tanımıyordum hala tanımıyorum ama bakkala gittiğini sanmam.
i'm not köle isaura. i'm hero.
