galatasaray chelsea maçını bizim ordaki bi tane lokalden izledim. maçın devre arasında önümdeki iki amcanın tam arasında bozuk 1 lira duruyordu. hangisinden düşmüş ya da onlardan birinden mi düşmüş bir türlü emin olamıyorum. belli ki ikisi de birbirini tanımıyor o yüzden '' amcalar yerde 1 lira var hanginizin?'' diye sorsam belirsiz bir durum olacak. aralarından biri açgözlü değil ise para yine ortada kalacak ve gerçekten garip bir durum olacak. sonra kendi kendime dedim ki ulen şu parayı ben alayım. fakat tam parayı almak için eğilmeye karar verdim o an bi utanma geldi. yanlış anlamayın vicdan yapmış flan değildim ama diğer insanlar parayı alırken görürseler falan diyerek utandım. bir de öndeki amcaların farketmesi var tabi o ayrı bir durum. çok büyük bir çıkmazdaydım. geçen her saniyede 1 liranın bendeki önemi kat kat artıyordu. sanki hemen ayaklarımın önünde başı boş 100 bin lira duruyor ve ben onu alamıyorum gibi hissediyorum. almak için çıldırıyorum ama aynı zamanda büyük bir korku. nefes alış verişlerim hızlandı hafiften terlemeye de başladım derken maçın ikinci yarısı başladı. hemen gelişen chelsea atağında parayı falan da unuttum. aa bi bakmışım evdeyim. allaaah para kaldı amk!! diye bi hüzün bi pişmanlık çöktü. neyse işte bu da böyle bir anıydı. hala aklıma geliyor ara ara ben de buraya yazayım belki faydasını görürüm dedim. hadi inş.
