kronik bir hastalık gibidir. öyleki sürekli hissedersin, ama bazen sancısı öyle bir vurur ki; kıvranırsın. hiçbirşey yapmak istemezsin. önünde bekleyen tüm işler gözünde büyür, gözlerin ağırlaşır, ruhun daralır, uzanıp uyumak istersin yatağa kavuşamazsın. yatağa kavuşursun uyuyamazsın.
zordur ama keyiflidir gene de.
onunla konuşmak istersin; telefon yetmez ya da gönderdiğin mesajlar...o'nu görmek istersin yanında, imkansızdır, daha çok zaman vardır. göresin gelir, içine atmak zorunda kalırsın. içine attığın sürece bağırmak istersin, bağırırsın, kimse duymaz, sadece o hisseder. tam da o an telefonunun ışığı yanıp söner; 1 mesaj alındı ibaresini görürsün. o'ndan gelen mesajla yetinmeye çalışırsın. yazıyla duygular ne kadar anlatılırsa o kadar anlatmaya çalışırsın, bir şeyler yarım kalır hep. susmak zorunda kalırsın.
budur işte o'nu özlemek... özleyeceğini bile bile her yeni güne
uyanmak. tek tesellisi o'nun varlığıdır.
