bir süre güzel gelir. uzun bir süre hatta. herkesten hatta 2 yıllık sevgiliden bile uzaklaşma sebebiniz de budur. insanların samimiyetsiz ve sahte oluşu yada bazı konuda sizin kadar olgun düşünememesi iter sizi buna bir yandan da.
ama bir süre sonra boşluğa bakarsınız, yalnız kalmanın yerini yalnız olmak alır. duygusal boşluk ortaya çıkar.
tuttuğunuz takıma sarılırsınız her şeyden çok seversiniz, yakın olan arkadaşlarınızın değerini anlarsınız, insanların ne kadar boş bir döngüde döndüğünü düşünmeye başlarsınız, yatağa uzanıp yeni bir hayatı düşlersiniz, mutsuz olmak için hiç bir sebebiniz yokken mutsuz olursunuz keza mutlu olmak için de bir sebep bulamazsınız, telefonunuzda radyoda yada bir yerde duyduğunuz müzik bile haz vermez çünkü defalarca dinlemişsinizdir onu, ulan okul tatil olsa da abimle bir fifa atsak diye düşünürsünüz çünkü tek başınıza oynamak da sıkıcı gelmeye başlamıştır, sinemaya gitmeye karar verdiğinizde en yakın arkadaşınızdan başka kimseyi aramazsınız çünkü bir tek o sizi anlamaya başlamıştır.
gayet sosyal bir gecenin ardından eve gelip size bu entryi yazdırır yalnızlık. sonu olmayan bir kuyu gibidir ve galiba artık yalnızlıktan sıkıldım.
