sürreal umutlarıma gerçeklik tokadı
aşk etti bir anda gördüm kalbinin aslını
iki yudumluk heveslerle aşkı harcadın
ki öyle insan olmaz, o yüzden kalbini taşladım
sarılıp nefrete, günlerce beyni haşladım
dante'nin cehenneminde ölümler nakışladım
yosun tuttu masumiyet, ben tıraşladım
ki belki temizlenir sandım, o yüksek bakışların
malesef ki yüzeysel değil kirin pasın
derinlerine indiğimde görüyorum ki laftasın
ben hatasız değilim, fakat böyle batmadım
bir yanım hep çocuk kaldı, onu belaya katmadım
bana istanbul ademin der, başkası gerekmez
ki cesaret yok hiç birinde kimsenin dili dönmez
ne kadar bak desen de aptal olan görmez
o yüzden hayli basittir bırakıp dönmek
