bir insani tanimak kadar zor bir sey yok aslinda. tanidigini zannettigin insanlardan yedigin celmeler basta uzse de sonra daha dik durmani sagliyor hayatta. guvenin cok cabuk kazanilip, bir anda yerle bir olabilen bir duygu oldugunu bir sure gectikten sonra anliyorsun. ben karsilastigim her insani hep kendim gibi dusundum. onu kendi yerime degil, kendimi onun yerine koydum. ona gore davrandim. ben insanlara karsi iyi niyetli biri olmaya calistim hep, cunku bunu bana boyle ogrettiler. ama ne yazik ki boyle yapinca kaybettiklerim hep kazandiklarimdan kat kat cok oldu. artik ben de duzene ayak uyduracagim. ne yazik ki bu dunyada cikarsiz iyi niyet insana koca bir hic getirmemekten ote mislice kaybettiriyor.
