günlerden bir gün cok sevdiğiniz bir mesleğinizi yapamamaktir. etrainizda beraber calistiğiniz insanlari koordine ederken onlarin hayalgüclerinin kisir olmasi ve düsünmeyi ve beceremedikleri için el reni ile gitmek zorunda kalirsiniz.
bugunu, yarini hala bir hata sonrasini bile değil aylar sonrasini bir sekle simale soktugunuz ve yolu en ufak ayrintilari kestirdiğiniz halde 'ya ben bunu anlamadim, sunu neden böyle yapiyoruz' gibi şapsalca nidalara boyun germeyi gerektirir.
hadi anlamak kişinin zeka ve akli seviyesi ile orantilidir. ama en uak seyi bile dusune zahmetine katlanmadan 'ya ben anlaadim bunu' lafini duymak sinir bozucu oluyor.
heleki kit kaynaklar ile ya herro ya merro oyuna dalip vaad edilmiş topraklara giderken iken yolda ay ayağima taş kacti diyerek kaileyi durduran vizvizlarla ugrasmak zordur.
kavrayişin en dip noktalarinda bulunanlarla birlikte calismaya mecbur eden küür edersiniz kendinize mi bilemiycem.
gün gelir sevdiğiniz işi yönetirken işin tıkandiğini ve camurda patinaj cektiğini görürsünüz. birden kafaniz atar kaputt dersiniz, bittirirsiniz işi ve severek yaptiğiniz mesleği belki de ebediyete kadar birakirsiniz.
ömrünüzü, gencliğinizi, mutlugunuzu, hayallerinizi gömdügünüz bu meslekten elinizde kala kala bir kaç hatira kalir sadece.
meslektaşlariniza mi kizarsiniz, kendinize mi kizarsiniz yoksa kadere mi küür edersiniz bilemiycem.
için hissedersiniz azla zeki olmadiğinizi ama eslektaşlarinizin ne bu kadar gerizekali olusu sizi ister istemez körler ülkesinin tek gözlü krali olmak fena eder.
diger insanlarla ayni rekansi yakalabilmek için içersiniz yahutta kendinizi kaziklamayi beceririsiniz. el freni cekik giden bir araba nasil ki motoru cozutur bir şekilde sizde cozutursunuz.
sonuc mu ne olur? ben söyliyeyim hemen nerde kasvetli birisini görürseniz anlayin ki zeki insandir. bilmem anlatabildim mi kuzucuklar?
