Nasıl geçti zaman ben de bilmiyorum. 7,5 ay olmuş işte sensiz yaşayamam sanırdım hep. Hani unuttum sandın biliyorum, herkes de öyle sandı zaten... Öyle güçlü durdum ki kimse anlamadı bile... adını anarken ağlamadım da kimsenin yanında; güldüm bile... Tek başımayken ağlayabiliyorum, kendime itiraf ediyorum seni özlediğimi. Bir daha öpmeyeceğin yanaklarım ıslak... Kucağına yatıp kalp atışlarını dinleyemeyecek olan kulaklarım duymak istemiyor gerçeği. Telefonumda hala numaran... Bu 7,5 ay daha kaçla çarpılacak ömrümde bilmiyorum... işin aslı, yaşıyorum anne... Günlük hayat, koşturmaca, geçiyor hayat...
Sen gelmeyeceksin biliyorum. Ama ben nasılsa bir gün geleceğim oraya... Beni yine öp geldiğimde...
