Filmi izlerken oda arkadaşlarım geldi. sigara içmeye çağırdılar hıçkırıklarımdan da bir hayli korkmuşlar. "siz gidin abi ben kalkamıyorum" dedim. Halbuki 3 kez mola verdim filme sakinleşebilmek için. film boyunca o kadar fazla yerde o kadar çok kontrolümü kaybettim ki kimseye bu filmi izlemesini içtenlikle öneremem. çünkü bu gerçeklik sizi recm ediyor. yakın bir doku,yakın bir kültür, yakın bir eziyet, yakın bir insanlık uzaklığı! O kadar yakın ki bu acı size, soraya da ki masumluğu bazen kendinize bile benzetiyor. O güçlü çaresizliği, o güzel saçlarını zahra tararken ki söylenilen o güzel türküyü o güzel sesi... o kadar kırılgan bir hüzün ki o sakinlik, sizi çıldırtıyor. O kadar yakın ki lanet ediyorsunuz, Bu gerçekliğin değişmez dokunulamaz kirletilemez o rezil varlığına! Ben bunu bir film kategorisine koyup herhangi bir eleştiri yapamam*. Migrenimi azdıran kalbimi kıran gözlerimi karartan yürümemi zorlaştıran bu filmin kamera açıları beni hiç ilgilendirmiyor. ilgilendiremedi. bir ara ağlamaktan kasılıp ses çıkaramaz oldum ve vücudum buna ilginç bir sakinlikle tepki verdi.* Saati kaç ettim be, sorayanın yasını tutarken.
