bir keresinde, nevşehir'e gitmiştim. il dışı okulla gideceğim ilk geziydi. akşam 9 gibi okulun önünde toplanmaya başladık. otobüs 10.30 da hareket edecekti. arkadaşlarla bir araya gelince duramadılar tabi gençlik hevesi gidip bira alıp geldiler. okulun önünde bira içtik. otobüse binince bazıları sızdı amk. nevşehir gezimizde önce göreme'ye ardından ürgüp'e gittik. ürgüpte bir şarap evini ziyaret ettik. bir şişe şarap alana tadımlık şarap veriyorlardı. bu fırsatı kaçırmadım. bir kadeh şarabı içtik, bir şişe şarabın parasını da ödedik eee bu şişeyi eve götürüp nasıl içeceğiz ? eve gelene kadar 6 saat bunu düşündüm ve sonunda bu merete para vermediğimi hediye ettiklerini söylemeye karar verdim. eve gelince planımı uyguladım. evdekiler inandı.
iki arkadaşımla beraber şarabı içmeye karar verdik. içtikten sonra ne yapacağımızı düşünmeye başladık. orda da sorun yoktu. babamın ya da annemin şarabı açıp bakmayacaklarına emindim. bir gün evde yalnızken toplandık gençlerle. şarabın mantarını açmak için tirbüşonu akıl edememiştik. tornavida ile zorlayınca mantar parçalandı ve bir kısmı şişenin içine düştü. şişenin içinde garip garip yüzüyorlardı. hemen mutfaktan bir sürahi ve annemin un eleğini kapıp geldim. sakince, şarabı köpürtmemeye çalışarak şişeden sürahiye şarabı transfer ettik. üç kişi şarabı tükettik. arkadaşlarım ilk defa şarap içiyordu. ben onlardan tecrübeliydim, nevşehirde 1 bardak içmiştim daha önce.içme işlemi tamamlanınca, şişenin içine makul miktarda su koyup, mantarın bir kısmını ağzına tıkadık. şişenin ağzındaki jelatini geri sardık ve şişeyi yerine koyduk. ağzındaki mantarı daha sonra sağlam bir mantarla değiştirdik.
