babam elinde çıtalarla çıkageldi bir pazar sabahı. onu görebildiğim tek gün, bana mütevazi kahvaltı soframızda kücük lokmalar yedirdiği tek sabah...
"- bugün sana uçurtma yapmayı öğreteceğim."
hala hatırlarım yaşadığım o müthiş heyecanı.
çıtalar kocamandı, ya da ben küçüktüm. evet küçücüktüm...
kahvaltı sonrası evimizin bahçesinde çıtalarla babam iskeletini yaptı, ben ayağımı koyuyordum babam bağlıyordu çıtaları birbirine.
sonra bir sürü renkli renkli poşetleri kestim ben, iplere bağladım onları, upuzun olsun istiyordum kuyruğu. babam da bir yandan çıtalara sarıyordu poşetleri.
en sonunda bitmişti uçurtmamız.
ipi biraz kısa olmuştu sanki ama olsun, uçurtmam vardı artık.
heyecanla babama döndüm. 5 yaşında olmuş olmanın verdiği masumiyetle, uçuralım dedim.
bir elim uçurtmamın ipinde, diğeri babamın avuçlarında kaybolmuş yürüdük en yakın düzlüğe.
babam uçurtmayı tutuyordu, ipi biraz bıraktıktan sonra bana koş dedi ama hiç durma.
Koştum ben avuçlarımda uçurtmamın ipiyle.
sonunda ipin en gergin olduğu anda bırakıverdi babam uçurtmayı. uçurtmam yavaşça yükseliyor, ben de koşmaya devam ediyordum. babam arkamdan koş diye sesleniyordu, yorulana kadar hep koştum. sonra durdum. kafamı kaldırdığımda uzun kuyruğuyla rüzgarda havalanan uçurtmamı görüyordum.
yavaş yavaş ipini açıyor, uçurtmanın yükselmesini izliyordum.
bir sihir gibiydi.
nasıl uçtuğuna anlam veremiyordum. ama babama da sormuyordum. büyüsü kaçmasın istiyordum belli ki, sihir olduğuna inanmak istiyordum...
ben heyecanla uçurtmayı izleyip hayallere dalarken, hiç beklemediğim bir şey oldu, uçurtmanın ipi ek yerinden çözülüverdi.
uçurtmam uçmaya devam ediyordu, ama biliyordum bir daha hiç gelmeyecekti.
birkaç dakika sonra da gözden kaybolup gitti.
onu güzel yapan bendim.
ama o rüzgara kandı...
uçurtmamın kopan ipini avuçlarımda sıkıca tutmak gibi, gideni tutmaya çalışsam da bu neyi değiştirirdi...
işte o zamandan beridir, iplere sıkı sıkıya asılmam ben.
