yanlış yazıyorum herhalde diyerek ismini bir kaç farklı forma sokup tekrar tekrar denememe rağmen başlığını göremeyip nedense aklıma düştüğü bu gri ve yağdı yağacak istanbul sabahının ertesi bir kaç kelam edelim ardından.
varsa bilmeyenler manic street preachers'ın 1995 yılında kaldığı otelden ayrıldıktan sonra bir daha izine rastlanmayan, kayıp gitarcısı, söz yazarı. arabası bir nehrin kenarında bulunmuş fakat kendine dair bir ize rastlanmamıştır. en klasiğinden ifade edersek kayboldu mu yoksa kendini mi buldu orası belli değil. çünkü hep bir gitmek, hiç olmamak, izini kaybettirmek arzusu ile yanıp tutuşan richey için nihai amacına ulaşıp daha huzurlu olduğunu kestirmek çok güç değil. intihar mı etti, izini mi kaybettirdi bilinmez ama her ikisi de göz önünde yaşamaktan çok daha mutlu kılacaktı onu orası aşikar. bir basın toplantısında manic'e imalı bir şekilde sahte bir imaja sahip olduğu yakıştırması yapan gazeteciye cevap olarak o esnada koluna jiletle 4 real yazmış, kan gölüne dönen salonu hayretlere sürüklemiştir. uyuşturucuya ve alkole olan düşkünlüğü bilinen richey'nin yazdığı sözlerde normal işlemeyen bir zihnin artıklarıdır, göz kamaştırıcıdır.
kendisinin kaybolması üzerinden geçen bunca yıldan sonra ingiliz yasalarına göre artık ölü kabul ediliyormuş. eğer hayatta ise sinsi sinsi gülümsüyordur herhalde.
zannedersem ben bu yağmura çalan kasvetli sabahı richey james'in ruhunu sıkan boğucu londra atmosferine benzettimde öyle düştü aklıma.
rakınkok'a da gidemedik, manic street'i de bir daha göremeyiz. bu da ikinci bir roger waters vakası olarak buraya düşülen bir kişisel not olsun.
