genel olarak yapmadığım bir şeyi yapmıştım. gece geç yattığım ve sabah da dilediğimce uyumak istediğimden telefonumu sessize almıştım. sabah çok da geç olmayan bir saatte uyanmama sebep telefonun titreşimiydi. üstelik 20 cevapsız çağrı vardı. şehir dışında çok da sık konuşmadığım kuzenimin sabahın bu erken saatinde neden aradığına dair en ufak bir fikrim bile yoktu, üstelik hiç endişe duymamıştım. aradım. sesi berbat geliyordu. "dayıma ulaşamıyoruz lütfen ona ulaş lütfen" diyordu kuzenim. sebebini sorduğumda cevabının bu kadar içimi titreteceğini hiç düşünmemiştim. beyninde büyük bir tümör olan 14 yaşındaki kuzenimizin tümörü patlamış ve anında felç geçirmişti. nasıl bir duygu tarif edemem. ellerim titremeye başladı. hemen babamı aradım fakat dağ evinde olduğu için ona ulaşamıyordum. babamın yapabileceği hiç bir şey yoktu üstelik. psikolojim berbat bir halde yurda gittim. ve bu bekleyiş sadece bir buçuk gün sürdü. babam aradı. babamı ağlarken hiç görmemiştim fakat ilk defa ağlarken duyuyordum. hıçkırıyordu. "furkan öldü" dediği an ellerim hissizleşti. babamla dakikalar boyunca tek kelime etmeden telefonda ağladık. bulunduğum şehir dar gelmişti, benim de orada olmam gerektiğini tekrar edip duruyordum kendi kendime. son görüşmemizde bilseydim ki eğer bir daha onu hiç göremeyeceğim, bir şeyler farklı olur muydu diye düşündüm. hiç bekler miydi o gece ölümü?
ölüm kimseye yakışmaz, bunun bir gerçeklik olduğunu kabullenmek istemeyen biziz. ölüme hazırlanmak nasıl olur bilmiyorum, fakat hiç bir güvence ve garantimiz olmadığını çok iyi biliyorum. artık...
