geçmişte takılıp kaldım, ilerleyemiyorum. yaşanmışlıkları kafamda döndürüp döndürüp tekrar hayal ediyorum. hayal ettikçe özlüyorum. hayal ettikçe tekrar seviyorum. kendime gelince de çok üzülüyorum.
yaşadığım mekana adapte olamıyorum.
sanki bir yarımı orada bırakmışım gibi hissediyorum. yarım devam ediyormuşum gibi hayatıma... içinde bulunduğum yeni mekanlara alışamıyorum. bulunmak istemiyorum oralarda. ayaklarım, kalbim, ruhum, tüm bedenim geri geri gidiyor. orada olmak istiyorum. onunla... bıraktığım diğer yarımın yanında. düşünüyorum da şuanda; sanırım mekan değil benim için önemli olan. benim için asıl önemli olan onun içinde bulunduğu mekan. orada olmak istiyorum.
yaşadığım insanlara adapte olamıyorum.
kurtlar sofrasına tepetaklak düşmüş gibi hissediyorum. herkes beni parçalamak istiyor sanki. herkes çıkarcı ve herkes "yabancı". bunalıyorum onların arasında. kendim olamıyorum, ben bile kendimi tanıyamıyorum. o olsa yanımda, diğerleri bu kadar rahatsız etmez beni aslında.
yaşadığım hayata adapte olamıyorum.
hak ettiğim hayatı yaşamıyorum. istediğim hayatı yaşamıyorum. her türlü zorluğu ağır geliyor bana. eziliyorum sorunların altında. hayal kırıklıklarım yakıyor canımı. o olsa daha rahat taşıyabilirdim aslında tüm bu yükleri. ama yok ve sanırım hiçbir zamanda olmayacak. bunu bilmek canımı öylesine acıtıyor ki...
öyle işte. benim herşeye tutunmamı sağlayacak tek bir insan var ama o da "yok". tam 8 aydır yok... biliyorum yerini, yurdunu fakat benimde gidecek cesaretim yok.
