20 li yaşlarıma dönüp bakınca ne istediğini bilmeyen, hedefi olmayan, kimi neden sevdiğini bilmeyen biri var karşımda. yaptığım salaklıklardan ''genç kızlara tavsiyeler'' adında bir kişisel gelişim kitabı çıkar. o derece.
bi kere bakıyorum da her başımı okşayanı insan sanmış, onları hayatımın merkezine koyup, onlar için istediğim şeylerden vazgeçmişim.
sorumluluk sahibi de değilmişim. sadece anne hayatın gerçeklerini anlatabilmek için yeterli değilmiş. çünkü anneyi ömrünü size adamış, sizi her koşulda affedebilecek, bu yüzden suistimale açık biri görüyordum.
o yıllarda ki sevgi arsızlığımın, egomun ve bencilliğimin sebebini şimdilerde anlıyorum.
babasızlık.
peki babasının desteklediği, alkışladığı, koruyup/kolladığı kızlar yarın nasıl insanlar olacaklar?
tabi ki güçlü, ne istediğini bilen, idealist insanlar.
işte ''baba'' yokluğunda edindiğiniz tüm arızalarıyla hayatınızı mahvedecek ya da yüceltecek kadar önemli.
