nefes 1
(oda sessiz ve karanlıktır)
bakışlarını duvarda ki afişe sabitleyen insan, düşünceli ve bir hayli huzursuzdur. derince bir nefes çeken genç ayağa kalkar ve pencerenin olduğu yere doğru yavaş adımlarla yürür. dışarıda yanın yanıp sönen sokak lambalarına gözü takılan insan onlarında bir hayat sürdüğünü, fakat ne derece yeterli olduğunu anlamaya çalışır. sonra kahkaha atmaya başlar. kahkaha işte gürültülü ve anlamsız . ne kadar mantıklı olabilir ki benim hayatım ? diye söylenir yüksek sesle içinden.
sonra bir ses gelir arkadan, odanın ışığı yanar ve anında patlar. ne olduğunu anlamadan kendini sokak lambalarının altında bulur. iyice korkmuş olan insana bir el dokunur.
-merhaba
+neler oluyor, kimsin sen?
-ben yaşamanın bu son deminde, baharlarını hatırlayıp gülebiliyor musun diye kontrole geldim. ölüm ben..
-ne demek bu? anlamıyorum.
+korkma sadece sana bir şeyler hatırlatmak için geldim.
-peki neden bu sokak lambasının altında?
+sen düşün. neden?
-en çok buraya bakarken yalnız kalıyorum. düşünüyorum, derinlere dalıyorum. yaşamı ve ölümü unutuyorum
+ evet. o yüzden buradayım.yüreğime bir insan hüznü doluyor bu aralar. bundan olsa gerek içimdeki bu unutulma korkusu. biliyorsun ben hep varım. fakat zaman geçtikçe biraz daha hassaslaşıyorum. ama bu duygu gerçekten çok yersiz. size benziyorum git gide.
-ne zaman kayboldum bu zamanın telaşesinde bilmiyorum. belki çocukluk, belki gençken kurduğum hayaller... peki beni nasıl buldun?
+hepiniz birbirinize benziyorsunuz. tek yumurta ikizleri gibi bütün insanlar. sadece gelmek istedim ve buradayım.
-bundan sonra ne olacak peki? ne yapacağım ben?
+şu an düşündüğün şeyleri yapamayacaksın. kendin gibi olmaya devam edeceksin. yani bir şey değişmeyecek.
- o zaman neden geldin neden!!
+eve git ve araştır insan. odana bak. not aldığın defterlere bak. yaptığın resimlere bak. en önemlisi hayatına bak. çok şey göreceksin.
-anlamıyorum...
+biliyorum insan.
ölüm denmekte hayallerin bittiği yere. bir hayal hiç biter mi düşleyenler öldükçe.
