gayet normal bir durumdur. bu en başta objektif olarak tarih bilen insanın hissedeceği duygudur.
bu millet buralara çanakkale'lerden, fakirlik içinden, yoktan gelmiştir. 14 yaşında çocuklar vatanları için şehit olmuşlardır. 57. bölüğün hepsi pozisyonlarını korumak uğruna ölmüş, ölmek için savaşmışlardır.. hepsi.
istanbul erkek lisesi, savaş zamanı tüm öğrencileri cephede şehit olduğu için mezun verememiştir. kadınımın elleri parçalanmıştır mermi taşımaktan.
ben gurur duyarım.
asyadan yola çıkan adını bile hatırlamakta zorlandığım türk beylerine ve dünyanın en şerefli milletinin bir ferdi olduğuma inandığım için filan değil! bu dünyanın en aptal düşüncesidir. her milletin toplumsal şerefine, hepsinin bir olduğuna inanırım.
bir kısım beyinsizlerin düşündüğü gibi tanrının gözde milletine dahil olduğuma inandığım için filan da değil, her insan, her millet tanrının gözünde eşittir.
diğer saçma sapan iddialara gönül verdiğim için de değil..
sadece atatürk'ün temellerini attığı, fedakarlıklarla bugünkü halini alan laik türkiye cumhuriyetinin çocuğu olduğum için gurur duyarım..
ancak suistimal edilmeye çok ama çok müsait olduğunun da farkında olarak..
sanırım bu tabirler, günümüzde ırkçılık ve faşizm milliyetçilik kılıfının içinde yapıldığı için samimi gelmiyor bana.. bilmiyorum. ve daha ötesi güvenim kalmadı insanların hislerinden, söylediklerinin altında başka bir niyet olmadığından..
