bir haftadır sigarayı bırakmıştım. bu benim için bir rekordu. işin ilginci birden karar vermiş ve uygulamaya geçerken de hiç zorlanmamıştım. daha da ilginci o 2 haftalık süreç içinde sigara aklımın ucundan bile geçmemişti.
derken bir kış günü yaşadığım şehrin dışında bir yakın bir arkadaşıma ziyarete gitmiştim, çocuğu olmuştu, hayırlı olsun mahiyetinde sıradan bir ziyaret.
meşakkatli bir yolculuk olmuştu benim için keza her ne kadar mevsim kış olsa da antakya gibi genelde günlük güneşlik bir yerden iç anadolu ya gidiyordum ve beni 1 metre kalınlığında karla kaplı yolların beklediğini, dahası satlerce yolda mahsur kalacağımı hayal etmemiştim otobüs yolculuğunda.
güç bela da olsa gecenin geç bir saatinde arkadaşımın evine ulaşmış ve (afffola) sokak iti gibi titreye titreye arkadaşımın kapısının zilini çalmıştım. o zili çalma anı, o dondurucu soğuğa ve meşakkatli yollara karşı kazanılmış bir zaferdi sanki benim için. kapı açılıp içeri girdiğimde gözüme ilk ilişen cayır cayır yanmakta olan soba ve üzerinde fokurdayan çaydanlıktı. arkadaşım ıslanan elbiselerim yerine bir eşofman verdi, sobanın yanına oturduk, hemen arkasından çay faslı başladı. ne olduysa o an oldu. arkadaşım cebinden sigara pakedini çıkardı, çayın ilk yudumunu aldıktan hemen sonra sigarasını yaktı ve sigarayı bıraktığımı bilmediği için paketi bana uzattı. o an bir önümdeki çaya bir de uzatılan sigara pakedine bakıyordum ve diyordum ki "oğlum bak, eğer şu an sigara içmezsen bu illetten ömür boyu kurtuldun demektir." ama olmadı, uzattığı paketten bir dal aldım ve çay-sigara kankalığına yenik düştüm. o an pişman da olmadım açıkçası, sanki gecenin o saati, o soğuktan sonra, o sıcak çay ve sobanın yanında, o sigara bir ödüldü benim için.
o gün bugün bir daha sigara bırakma girişimim olmadı ve her sigara yakışımda kendi kendime tekrar ediyorum: "o sigarayı içmeyecektin."
