o güzel yüzün,iç titreten sesin, güzel gamzelerin yok artık benim için.ben sensiz nefes bile alamayacağımı düşünürken senin bu yaptıkların reva mıydı bana? seni her halinle kabullenmeyi başarmışken ben, ardına bakmadan çekip gittin. aslında biz diye bir şey olmamıştı. çünkü senin benliğin aramızda kocaman bir dağ gibi duruyordu.ben üzülme diye gözünün içine bakarken,sen benden vazgeçmiştin çoktan..bu kadar sevilmeye değer miydin diye düşünüyorum şimdi.
şimdi vakit sonbahar. ağaçlardan düşen her yaprak gibi ben de düşüyorum sonu olmayan bu sensizliğe.
gözlerindeki ışığı görmediğimden dünyamda akşam vakti çoktan oldu. yüzüme sert bir rüzgar gibi vuran ihanetin bile artık canımı acıtamıyor. sanırım sonuna geldim sensizliğin, hayatın...
