ayıcılar geçti, affedilmemiş insanlar geçti
şehirler taş yürekliydi şarkısı-beyaz
insanların büyük rüyaları vardı
insanlar bir ölümle öldüler ki
sevgiler arasında şaşırıp
bir unuttular ki deme gitsin
ben olanca kuvvetimle halatlara asılıyorum nafile
ben ayrı düşmüşüm bir kere
ayrı düşmüşüm insanlardan
bu yıldız tutmaz mavilikte
ne deniz ne köpük kar eder bana
arada bir ağlamak için
onu kocaman ellerimle sevdim
ölüm daha saçlarına gelmemişti saçları-beyaz
saçlarını kestim, şarapla ıslattım
saçlarını koynumda saklıyorum
arada bir ağlamak için
ve suların altında mavileyin
küstah bir çalparaydı ayağını uzatmış
mesut hatırasına balıkların
ve kocaman küfürleriyle sarhoş
yatardı yavaşlamış tüyleriyle
gemicilerin öldürdüğü kuş
siraküzaya uğrayamadık
torbadaki çakıllara baktım
sonra dalgalar geldi
sonra bir mavilik aldı her yerimizi
nasıl hatırlıyorsan dünyayı
öyle.
