Hiçbir şarkı hiçbir şiir fayda etmiyor betimlemeye artık acımı.
En hüzünlüsü bile oynak bir şeymiş gibi geliyor, Allahım hak ettim biliyorum kaldırmakta o kadar zorlanıyorum ki. Söylenenler dağa değse yıkılmış, dünyaya söylense patlamış, fezaya söylense karadelikler oluşmuştu. Anlatamıyorum derdimi beni dinleyen her şeyimi bilen çocukluğumun bütün zerrelerini gören insana böyle bir hata yapmayı nasıl becerdim nasıl aşağılık bir varlık oldum çıktım ben. Kabul ediyorum her şeyi hatta olmayan şeyleri bile lakin lakin umut.
Söyleyin umut iyi bir şey mi? Bu hapishaneden kurtulmama yardım edecek mi? Yoksa ölecek miyim içimdeki bu karanlık hücrelerden birinde.
Kollarımda uzanırken tek bir sözü bağlıyor şu anda beni hayata, ben ne yaptım Allahım ben ne yaptım? Ne ara bu kadar zalim olabildim ne ara kıyabildim bu kadar kendime? Söyleyin insanın kendine acıması olmazsa kendine zulmederse başkasına ne yapar. Oysa bu kadar zalim olmama rağmen benlik dışı bir şekilde severken onu, evet bunu şimdi anlıyorum. Her günüm yaşlandırıyor beni gözlerim, artık göremiyorum sanki kör oldum dua etmekten dilim kuruyor, umut süpürüyor içimi. Sızıyorum yavaş yavaş çorak bir toprağa kaybolup gidiyorum yer altı sularına bile karışamadan.
Yok yerim yurdum yok inliyor her hücrem her zerrem inliyor, yok olmak istiyorum yok olmak keşke bunları görse keşke birazcık inansa. Biliyorum şu an hiçbir güç inandıramaz onu o kadar iyi tanıyorum. Allahım tek bir mucize istiyorum dindir şu fırtınayı.
Ya derdime derman, ya katlime ferman. Ya derdime derman, ya katlime ferman.
