bu toplum cehennemde yaşanacak korkunç şeylerden korkan insanlarla dolu olsaydı şu sıralar yaşadıklarımızı yaşıyor olmazdık biz. bu yüzden insanların cennet ve cehenneme inandıklarından çok emin değilim. veya 45 yıl yemediği halt kalmamış ve 46. yılın ilk dakikasında dilenci kılığına girmiş ulu bir zata sadaka verdiği için bir anda cennetlik insan kategorisine girmiş kişilerin hikayelerine yazılıyorlar ki ben bu tip hikayeleri hiç sevmem. bunların iyi birine dönüşmek için hiçbir zaman geç olmadığı mesajını verdiğini söylüyorlar ama insanların algısı da önemli. adam birine tecavüz etsin, kendisinden boşanmak isteyen karısını öldürsün (tercihen çocuklarının gözü önünde), ihaleye fesat karıştırsın, doğru yollardan kazanılması teknik olarak mümkün olmayan bir servete sahip olsun bir şekilde, kadın pazarlasın, çocuk dilendirsin, işçisinin sigorta primini ödemesin, iş kazalarına uğramaması için tedbir almasın, savaşı körüklesin, silah ticareti yapsın, uyuşturucu satsın, evinin nafakasını barda pavyonda yesin, hileli mallar satsın, bilmemne; ondan sonra sadaka verip veya oma benzer bir şey yapıp cennetlik olsun. tuhafıma gidiyor.
şöyle benim için: bazı insanlar çatır çatır bedel öder yaptıkları için, bazıları ödemez. kimisine geri döner yaptığı şeyler, kimisine dönmez. hangi kategoriye girdiğini asla bilemezsin. bu konuda iyimser olmayacaksın, kötü ihtimale ihtimal vereceksin (yani kötü olursan kötü geri dönüşler alacağına) ve ona göre vaziyet alacaksın. böyle bakıyorum. cehennemde yanmayayım diye iyi ve doğru şeyler yapmaya çalışmıyorum yani. hayatta olduğum süreçte iyi geri dönüşler alma fikrine, umuduna yatırım yapıyorum. bir çanta dolusu para bulsam sahibini ararım, çünkü o paranın bana hayır getirmeyebileceğini düşünürüm. dünyayı vereceklerini bilsem kimsenin çocuğunu uyuşturucuya alıştırmaya çalışmam çünkü o çocuğun ahı tutar beni diye düşünürüm vs.
