Ne yalan söyleyeyim, sözlüğün sosyal tespitlerdeki başarısını ayakta alkışlıyorum. Tam bir cihangir komedyasının tam ortasında hissediyorum kendimi, halkın içinde kopup gelmiş paranoyaları, çekinceleri ve sorunsalları sol framede görünce. Evet birçok kez şahit olduğum bunalımdır. Sebebi basit; bilmemekten korkmak
Bir nevi kişilik ispatı bizim ülkemizde her şeyi bilme zorundalığı. Öyle çakma rockçılar tanıyorum ki; msnde hatun düşürmek için bana pink floydun önemli parçalarını soran, cevabı alıp karşı tarafa aktaran. Ya da eve gelip incubusun bütün parçalarını çalışıp, ertesi gün arkadaş ortamına rahat gitmenin derdinde olan. Her an çıkabilecek bir soru ne de olsa deep inside'ın hangi albümde yer aldığı.
Kişiliksiz bir ülkeyiz. Farkındasınızdır. Kültürel yozlaşmanın ve entelektüelitenin ayaklara düşmesinin bir sonu aslına bakacak olursanız bu kimliksizlik içindeki kimlik arayışı. Birileri tarafından kabul görme, saygı duyulma yeri geldiğinde sözüne itibar edilme kaygısı bütün benliklerin taviziyle sonuçlanmış durumda. Özellikle gençlik dönemlerinde fazlasıyla zuhur ediyor bu problemler. Kişi karşısındakini de sıçan, işeyen bir bünye olarak göremediğinden mütevellit kafasında metalaştırdığı zatlarla aynı parantez içinde yer almanın telaşına düşüyor. E haliyle onlar gibi olunamayacağından(çünkü sıçmayan insan duymadım) bu sefer bütün ruhaniyatından feragat etmiş oluyor. Sonra da böyle korkular hasıl oluyor bünyeye. Bu şarkıyı bilmeliyim mutlakanın derdine düşüyor. Ulan dilinin ucundaysa, bırak kalsın orda vardır bir hikmeti. Her bildiğinin zağarlığını yapmak zorunda değilsin emin ol şu saçmasapan dünyada.
Eğer her şeyi bilmeye çalışacaksanız, Allah yolunuzu açık etsin diyorum. Ben bu yolun yolcusu değilim, hiçbir zaman da olacağımı düşünmüyorum. Bilmemekten korkmuyorum çünkü. Pink floyddan birkaç parça bilirim bilmem, bir yerde kulağıma çalındığında da elimin tersiyle itmem dinlerim. Atom altı parçacıklarının hareketlerini de bilmeyiveriyim. O ehillerinin işi, ben fazla kelam etmeyeyim. Vesselam.
