evet sayın sözlük yazarları uzunca bir yazı olacaktır bilginize...
yaklaşık 7 aydır bilinçaltım o kadar dolu ki anlatmak çok zor. biliyorum her insanın sorunları var kiminin ki aşk, kimini ki para, kiminin ki gelecek, 7 ay öncesine kadar bende hepsi mevcuttu. başıma öyle bir şey geldi ki samimi söylüyorum memlekette çok çok az kişinin başına gelmiştir. ve başıma gelen şey sadece beni değiş tüm ailemi günden güne bitiriyor. kimse söylemese bile bunun farkındayım. işin kötü yanı bunu kimseye anlatamamak, derdini hiç kimseyle paylaşamamak... biliyorum başımıza o olayı getireni elimle öldürmediğim sürece rahat etmicem. bunu yapacam ama ne zaman bilmiyorum. o günden sonra açıkçası tanrıya da deyim yerindeyse küsüm. ben ve ailem aşırı dindar değildik ancak kesinlikle tanrıya inanıyoruz. annem hariç. elbette onunda hataları vardı ama standarda göre gerçekten dindar. halende öyle. merak ettiğim şey ise o olay neden başımıza geldi... yani biz tanırıya ne yaptık da bize bunu yaşattı. yani tanrıdan tek istediğim bana bir neden söylemesi. bana desin şu boku yedin bu yüzden başına bu olayı sardım tamam derim. ama ailemin suçu ney onu aylardır düşünmeme rağmen bir türlü cevap bulamadım. yani tanrıya asıl sormak istediğim şey 'sen bizden ne istiyosun ?' çok sevdiğim bir dize vardır; ben tanrı olsam intihar ederdim. insanlarla birlikte, acı çekmeyi öğrenemediğim için. bu dizelere mükemmel ötesi yazılmıştır, inanın. zaten o günden sonra tanrıya olan inancım gerçekten çok çok azaldı. yani neden diye soruyorum ve cevap yok. şu an kendim için bile değil inanın sadece ailem için ve intikamımı alacağım gün için yaşıyorum. bu kararım sadece nedenini öğrendiğim zaman değişir. ama intikam er yada geç alınacak, kurtuluşu yok. çaresizlik belkide en kötü duygulardan biridir. ben 7 aydır bunu yaşıyorum zaten. hayatım bir halüsülasyondan ibaret. her aklımda o an. çektiğimiz acılar, çaresizlik. çok isterim birini karşıma alıp saatlerce başımdan geçenleri anlatmayı, ağlamayı, içimdeki zehri kusmayı. ama çok zor, belki ölmeden önce yaparım bunu. o güne kadar beni patlatmazsa tabi. bunu buraya diğer ortamlara göre daha rahat yazıyorum. ve artık galiba tanrıya da inanmıyorum. aslında inanmıyorum da değil, sadece neden arıyorum. belki inanmak istiyorum ondan bir tepki bekliyorum. belki gerçekten inanmak istemediğim için tepki gelmiyo. bunu bilmiyorum. tek bildiğim eğer tanrı varsa öldükten sonra ona soracağım en öncelikli soru; 'neden ben ve ailemin başına bunu getirdin ?' bu soruyu ne zaman soracağımı da, cevabı ne zaman alacağımı da bilmiyorum. ama umarım o gün gelir. şu an beni kesinlikle haya bağlayan iki şey var. bir ailem, iki intikam. o gün gelecek sözlük kendime söz veriyorum...
