Yalnızlığın ve kimsesizliğin sesleri duvarları parçalarken, izlemek hoşuma gitmeye başladı artık. her ne kadar uzun süren depresif ruh halimi benimsemiş olsam da, mutlu olmak adına elimden gelen her şeyi yaparım.. hayatı ne kadar saçma bulsam da, belki bir gün yolunu bulup mutlu olabileceğime inanıyorum. herkes gibi.. sanki hiç gitmeyecekmiş gibi gelen insanlar, ne kadar da küstah ve ebediyetsiz. ne dertleşeceğin bir gönüldaş, ne de sevgini verebileceğin birileri olmasa da yaşabiliyormuş insan(!).. Tam iki yıl kadar önce aynı duygu-durumda yine aynı platformda itirafımı görünce daha da çok sızlıyor yüreğim. Bildiğin dejavu yaşadım resmen sözlük...
--spoiler--
Boynun bükük başın önde
Derdin nedir söyle turnam
Bilinmez bir hal var sende
Derdin nedir söyle turnam
Gâh ordasin gâh burdasın
Sonu gelmez bir yoldasın
Yüzün gülmez ne haldasın
Derdin nedir söyle turnam
Keder durur gül yüzünde
Sitem dolu her sözünde
Gitme bugün kal benimle
Derdin nedir söyle turnam
--spoiler--
